Η αναζήτηση της απόλυτης και αντικειμενικής αλήθειας, μιας συνεκτικής πραγματικότητας ως μία προβολική και αναπαραστατική ολότητα που θεωρήθηκε δεδομένη και αποτέλεσε έναν από τους κυρίαρχους στόχους στο μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας της μοντέρνας τέχνης και αρχιτεκτονικής, έχει αντικατασταθεί σήμερα από μία σχετικιστική προσέγγιση. Η δεκαετία του ’60 σηματοδότησε την εγκατάλειψη των καθολικών οραμάτων για το σχεδιασμό της πόλης και αποτέλεσε την αφετηρία για μία σειρά θεωριών και προσεγγίσεων που συγκροτήθηκαν πάνω στην έννοια της συνύπαρξης και της αλληλεπίδρασης. Η ταξινόμηση, η ιεράρχηση και ο ανασυνδυασμός έχουν μεγάλη ιστορία στη διερεύνηση αυτών των σχέσεων.
Από φιλοσοφικής άποψης, η πραγματικότητα σήμερα και κατ’ επέκταση η αστική εμπειρία είναι μάλλον πιθανό να οριστεί μέσω της κοινωνικής και εμπειρικής επαφής και επικοινωνίας, μέσω της σχέσης ενός ανθρώπου ή ενός αντικειμένου με άλλους ανθρώπους και άλλα αντικείμενα. Με ποιο τρόπο θα μπορούσε να αναπαρίσταται και να ορίζεται αυτή η συνθήκη των τυχαίων συναντήσεων, συσχετίσεων και διαδράσεων που συντελείται στην εμπειρία της πόλης, ώστε αυτή η πρώτη ανάγνωση της βιωματικής πραγματικότητας να είναι και άμεσα μετεγγραφόμενη στα μοντέλα για την σύγχρονη πόλη; Αναφερόμαστε σε έναν τρόπο αστικού σχεδιασμού ως μία συνάντηση αστικών μοτίβων, αντικειμένων και συντελεστών. Η βιωματική εμπειρία των περισσότερων ανθρώπων στις πόλεις του κόσμου, είναι πολυπολιτισμική και πολυεθνική και η επεξεργασία της στηρίζεται σε μία μεγάλη ποικιλία μέσων.
Η αναζήτηση κάποιας σχεδιαστικής ελευθερίας μέσα από μία θεωρία του τυχαίου αν και μπορεί να ερμηνευθεί αρχικά σαν μία αδυναμία να συνθέσουμε κάτω από έναν κοινό κανόνα, τις πολλαπλές θεωρίες πόλης, προκύπτει και από μία απροθυμία για αποστασιοποίηση από το οικείο, και για μία απεμπλοκή από το προσωπικό φανταστικό μουσείο του μυαλού μας που εμπλουτίζεται διαρκώς από τις εμπειρίες μας στις πόλεις του κόσμου (βιβλία, ταξίδια, κινηματογράφος, τηλεόραση, διαδίκτυο). Είναι αυτή η εγγενής ανάγκη για ελευθερία στο σχεδιασμό που εκφράζεται ως μία αντίδραση σε μια συστηματοποιημένη πραγμάτωση του αστικού σχεδιασμού, που την ίδια στιγμή είναι και ένας συμβιβασμός με τον αυτοσχεδιασμό που εκδηλώνεται με την διαρκή “επικόλληση αντικειμένων” πάνω στο καθαρό αρχιτεκτονικό παράγωγο από τους ίδιους τους χρήστες της πόλης, αλλά και από τους φορείς που ρυθμίζουν αποσπασματικά την εικόνα της.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου