" Ὅταν ἔφτασα στὸ σπίτι στὰ προάστια ἐκεῖνο τὸ βράδυ, γιὰ πρώτη φορὰ στὴ ζωή μου σκέφτηκα σοβαρὰ νὰ αὐτοκτονήσω. Ἀλλὰ καθὼς τὸ σκεφτόμουν, ἡ ἰδέα ἔγινε ἐξαιρετικὰ κουραστικὴ καὶ τελικὰ ἀποφάσισα ὅτι θὰ ἦταν μιὰ γελοία προοπτική. Εἶχα μιὰ ἔμφυτη ἀντιπάθεια νὰ παραδέχομαι τὴν ἥττα μου. Επιπλέον, εἶπα στὸν ἑαυτό μου ὅτι δὲν ὑπῆρχε λόγος νὰ προβῶ σὲ μιὰ τόσο ἀποφασιστικὴ ἐνέργεια ὁ ἴδιος, ὅταν μὲ περιέβαλλε μιὰ πολὺ πλούσια συγκομιδὴ τόσων πολλῶν εἰδῶν θανάτου –θάνατος σὲ ἀεροπορικὴ ἐπιδρομή, θάνατος σὲ θέση ἐργασίας, θάνατος σὲ στρατιωτικὴ ὑπηρεσία, θάνατος στὸ πεδίο τῆς μάχης, θάνατος ἀπὸ τροχαῖο, θάνατος ἀπὸ ἀσθένεια - , σίγουρα τὸ ὄνομά μου ἔχει ἤδη καταχωριστεῖ στὸν κατάλογο γιὰ κάτι ἀπ' ὅλα αὐτά: Ἕνας ἐγκληματίας ποὺ ἔχει καταδικαστεῖ σὲ θάνατο δὲν αὐτοκτονεῖ. Ὄχι – ὅπως κι ἂν τὸ σκεφτόμουν, ἡ ἐποχὴ δὲν ἦταν εὐνοϊκὴ γιὰ αὐτοκτονία. Ἀντίθετα, περίμενα κάτι νὰ μοῦ κάνει τὴ χάρη νὰ μὲ σκοτώσει. Καὶ αὐτό, σὲ τελικὴ ἀνάλυση, εἶναι τὸ ἴδιο μὲ τὸ νὰ πῶ ὅτι περίμενα κάτι νὰ μοῦ κάνει τὴ χάρη νὰ μὲ κρατήσει ζωντανό...💎🤍"
Στην Ιαπωνία του Β' Παγκοσμίου πολέμου και στα μετέπειτα χρόνια, εν μέσω πρωτοφανών καταστροφών, ο Κοτσάν έρχεται αντιμέτωπος με τις ορμές του. Στην ασφάλεια του υπνοδωματίου του, ο πόθος ξυπνά μέσα του καθώς ξεφυλλίζει τις σελίδες ενός βιβλίου τέχνης. Η ομορφιά του γυμνού σώματος του αγίου Σεβαστιανού, όπως είναι δεμένο και δαγκωμένο από τα βέλη, τον κυριεύει. Στο δρόμο τον ελκύουν ναύτες και μικροκακοποιοί, στο σχολείο ένας συμμαθητής του με αυτοπεποίθηση και γοητεία που τον αιχμαλωτίζουν. Πώς να είσαι ομοφυλόφιλος σε μια συντηρητική κοινωνία; Από την παιδική του ηλικία ως την ενηλικίωση, αυτός ο νεαρός αστός θα κατασκευάσει μια κοινωνική μάσκα που θα τη φοράει καθημερινά για τα μάτια του κόσμου. Προσπαθεί με κάθε κόστος να συμμορφωθεί σε αυτό που θεωρείται νόρμα της επιθυμίας. Αλλά η κοροϊδία της ετεροφυλοφιλίας δεν θα τον ξεγελάει για πάντα, και για να μην προδίδει πλέον το εσώτερο είναι του θα πρέπει να βρει τη δύναμη να κοιτάξει κατάματα την έλξη που τον τρώει και να μάθει, επιτέλους, να ζει αρμονικά με τον εαυτό του.
Αληθινό ακατέργαστο διαμάντι, το πρώτο, αυτοβιογραφικό, μυθιστόρημα του Μισίμα σηματοδοτεί τη γέννηση ενός μεγάλου συγγραφέα. Με ύφος φλογερό και με ειλικρίνεια μεγαλειώδη, αυτό το βασανισμένο αφήγημα θέτει ερωτήματα για την καταπίεση του πόθου, τον ίλιγγο της εφηβείας, την προσκόλληση στο θάνατο, για το τί είναι κανονικό και τί ανήθικο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου