"Υπάρχουν νύχτες,
Σεβαστιανέ μου" μου λέει
"που το μόνο που θέλω είναι να χώσω το πρόσωπό
μου στο μαξιλάρι
και να κλαίω συνέχεια.
Κι ας λένε πως οι άντρες δεν
κλαίνε, όλοι οι άνθρωποι κλαίνε,
γιατί οι νύχτες υπάρχουν για όλους τους
ανθρώπους".
Ο κύριος Ρότζερς είναι Κυνηγός Φαντασμάτων.
Τις μέρες του τις περνά διαβάζοντας χοντρούς τόμους
βιβλίων Φαντασματολογίας,
ενώ τις νύχτες συνομιλεί με τα πορτρέτα των προγόνων του,
που ήταν επίσης Κυνηγοί Φαντασμάτων και κάτι παραπάνω ξέρουν.
Κι όλα κυλούν άψογα στη ζωή του κυρίου Ρότζερς,
αλλά υπάρχει και κάτι που τον κάνει πότε πότε να δακρύζει:
ότι ο ίδιος δεν έχει ποτέ του πιάσει ούτε ένα φάντασμα.
Γι' αυτό πηγαίνει μαζί με τον υπηρέτη του, τον Σεβαστιανό,
στο γραφείο του κυρίου Που, ενός ντετέκτιβ που έχει μια μύτη
που όλο μεγαλώνει και μια απάντηση για όλα.
Ο κύριος Που μιλά στον κύριο Ρότζερς και τον Σεβαστιανό για τη Λούση Λου,
μια γυναίκα που είναι φάντασμα
και -ας πούμε ότι- ζει σε ένα χωριό της Αγγλίας.
Τότε ο κύριος Ρότζερς αποφασίζει να βρει τη Λούση Λου
και να την κυνηγήσει για όσο χρειαστεί.
Και ο κύριος Ρότζερς είναι βέβαια πολύ αποφασισμένος,
αλλά υπάρχει κάτι που θα σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά του.
Ότι η Λούση Λου είναι μια από μας
κι ότι εμείς δεν ξέρουμε ακριβώς ποιοι είμαστε.
" Εξάλλου τίποτα δεν μπορεί να μαραθεί αν δεν ανθίσει πρώτα.
Και το σημαντικό είναι μια ψυχή ν’ ανθίσει,
γιατί διαφορετικά, ελάτε τώρα, τι ψυχή έχει ένας άνθρωπος; "
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου