«Αριστούργημα» και «αληθινό θαύμα οργάνωσης» κατά τον ίδιο τον Πεσσόα,
η Θαλασσινή ωδή οριοθετείται από την άφιξη και την αναχώρηση ενός βαποριού:
Ω συνεχείς αποδράσεις, αναχωρήσεις, μεθύσια του Διαφορετικού!
Αιώνια ψυχή των θαλασσοπόρων και των ταξιδιών στη θάλασσα!
Σκαριά που καθρεφτίζονται αργά στο νερό,
όταν το πλοίο βγαίνει απ᾿ το λιμάνι!
Να επιπλέεις σαν την ψυχή της ζωής, να ταξιδεύεις σαν φωνή,
να ζεις τη στιγμή τρέμοντας πάνω στα αιώνια νερά.
Το
ποίημα εκτείνεται σε 900 στίχους,
όπου οι πιο βίαιες αναπαραστάσεις της
θαλασσινής ζωής
εναλλάσσονται με τις γαλήνιες εικόνες της παιδικής
ηλικίας,
τα τραγούδια και
τα παραμύθια της,
εκβάλλοντας τελικά στην πραγματικότητα μιας αποβάθρας
του Τάγου
και στην καθημερινή ζωή της αγαπημένης πόλης του ποιητή, της
Λισαβόνας.
Όπως γράφει ο ίδιος ο Πεσσόα:
Το παρελθόν μου αναδύεται, λες κι αυτή η θαλασσινή κραυγή
είναι ένα άρωμα, μια φωνή, ο αντίλαλος ενός τραγουδιού
που καλεί απ’ το παρελθόν μου
αυτή την ευτυχία που ποτέ πια δεν θα ξανανιώσω.
Η
μόνη ποιητική σύνθεση του Πεσσόα που δημοσιεύτηκε πριν από τον θάνατο
του δημιουργού της
με την υπογραφή του σημαντικότερου ίσως ετερώνυμού
του, του Άλβαρο ντε Κάμπος.
Το «πιο εκκωφαντικό ποίημα που έχει γραφτεί ποτέ» κατά τον Άγγλο ποιητή
Ρόι Κάμπελ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου