Ένα δύσκολο διαζύγιο,
οικονομικά προβλήματα,
ερωμένες,
ένας μαφιόζος·
και στα βάσανα του Τσάρλι, επιτυχημένου συγγραφέα,
προστίθεται και ο θάνατος του φίλου και μέντορά του Χάμπολντ.
Θα τον βοηθήσει το δώρο που του κληροδότησε;
Το βιβλίο χάρισε στον Μπέλοου το Pulitzer,
τη χρονιά που κέρδισε το Νόμπελ (1976).
Το πιο αστείο μυθιστόρημα του Μπέλοου με μια τεράστια γκάμα χαρακτήρων, συμπεριλαμβανομένων πραγματικών γκάνγκστερ, σπουδαίων πανεπιστημιακών, εκδικητικών συζύγων, μοιραίων γυναικών, ακριβών δικηγόρων (ειδικά σε αυτούς ο Μπέλοου, μετά από τέσσερα διαζύγια, έχει ιδιαίτερη προτίμηση). Ένας ολόκληρος κόσμος από τον οποίο ο Τσάρλι έλκεται αλλά και τον οικτίρει, όπως ο Μπέλοου.
The Guardian
Από την εισαγωγή του Jeffrey Eugenides:
To κύριο επίτευγμα του Μπέλοου, αυτό που αντέχει στoν χρόνο:
ότι ανύψωσε τη γλώσσα
και με αυτόν τoν τρόπο αντέστρεψε την ατροφία του πνεύματος.
Έτσι αισθάνεται κανείς όταν διαβάζει τoν Μπέλοου.
Αυτό που κάνει την πρόζα του καλύτερη από λίγο-πολύ οποιουδήποτε άλλου είναι ότι σε κάθε της φράση την έχει αγγίξει η φώτιση.
Κάθε φράση λάμπει με τη δική της αύρα.
Ακόμα και τα ρήματα κάνουν ιερό έργο.
Με τo να σκεφθεί κανείς πως η ανθρωποσοφία του Σιτρίν δείχνει πρoς κάποιο αιθέριο βασίλειο χάνει τo νόημα της τέχνης του Μπέλοου,
που στόχο είχε να φέρει ό,τι μπορούσε από τo αγγελικό στo ανθρώπινο πλαίσιο των παραγράφων του.
Ο Μπέλοου, όπως ο Χάμπολντ, «έκανε καταδρομικές επιχειρήσεις πίσω απo τις γραμμές».
Οι προτάσεις του Δώρου του Χάμπολντ είναι αυτό που έφερε πίσω από την άλλη πλευρά.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου