Λουκρητίου, "ΠΕΡΙ ΦΥΣΕΩΣ",
Η κληρονομιά ενός επίμονου κηπουρού.
Ο Λουκρήτιος αναπτύσει τη θέση του Ανθρώπου απέναντι σε ένα σύμπαν
που δεν δημιουργήθηκε ούτε κυβερνάται από θεούς,
που δεν δημιουργήθηκε ούτε κυβερνάται από θεούς,
μια θεωρία για την εξέλιξη των ειδών που προαναγγέλλει τον Δαρβίνο,
μια θεολογία που ιχνογραφεί την Περί Θεού αυταπάτη του Ντόκινς
και εορτάζει τη θνητότητά της ψυχής,
και εορτάζει τη θνητότητά της ψυχής,
ένα σύμπαν κατάστικτο από άπειρους κόσμους που γεννιούνται και πεθαίνουν,
ένας Οδηγός Ευτυχίας που δεν καταδέχεται μεταφυσικές παρηγοριές.
Φαίνεται σαν την ποιητική εκδοχή του χαμένου "Περί Φύσεως" του Επίκουρου,
η οποία παρέμεινε κρυμμένη στα υπόγεια ενός γερμανικού μοναστηριού
και όταν ανακαλύφθηκε, το 1417,
και όταν ανακαλύφθηκε, το 1417,
έγινε η πρώτη σπίθα της Αναγέννησης και επηρέασε προσωπικότητες
όπως τον Βιργίλιο, τον Οβίδιο, τον Κικέρωνα, τον Μποτιτσέλι,
τον Γαλιλαίο, τον Βολταίρο, τον Δαρβίνο, τον Μακιαβέλι,
τον Τόμας Τζέφερσον, τον Αϊνστάιν και άλλους πάρα πολλούς.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου