Το γέλιο ελευθερώνει τον αγροίκο από τον φόβο του διαβόλου,
γιατί μες στη γιορτή των τρελών και ο διάβολος φαίνεται φτωχός και ηλίθιος,
κι επομένως ελέγξιμος.
Αυτό το βιβλίο, όμως, μπορεί να διδάξει
ότι η απελευθέρωση από τον φόβο του διαβόλου είναι σοφία.
Όταν ο αγροίκος γελά, με το κρασί να κελαρύζει στο λαρύγγι του,
νιώθει αφέντης,
γιατί έχει αντιστρέψει τις σχέσεις της εξουσίας:
το βιβλίο αυτό, όμως, μπορεί να διδάξει στους μορφωμένους τα έξυπνα,
και από τη στιγμή εκείνη ένδοξα,
τεχνάσματα με τα οποία θα νομιμοποιήσουν αυτή την αντιστροφή.
Τότε αυτό που στην ενστικτώδη κίνηση του αγροίκου παραμένει,
ακόμα κι ευτυχώς,
λειτουργία της κοιλιάς θα μεταμορφωθεί σε λειτουργία της διανοίας.
Το ότι το γέλιο είναι ίδιον του ανθρώπου είναι σημείο των ορίων μας ως αμαρτωλών.
Όμως από αυτό το βιβλίο πόσες διάνοιες διαβρωμένες σαν τη δική σου
δεν θα αντλήσουν τον έσχατο συλλογισμό ότι το γέλιο είναι σκοπός του ανθρώπου!
Το γέλιο αποσπά για μερικές στιγμές τον αγροίκο από τον φόβο.
Μα ο νόμος επιβάλλεται με το δέος,
του οποίου το αληθινό όνομα είναι «φόβος Θεού».
Και από το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να ξεκινήσει η σπίθα του Εωσφόρου
που θα έβαζε μια νέα φωτιά σ' ολόκληρο τον κόσμο:
και το γέλιο θα διαγραφόταν σαν ένα νέο τέχνασμα,
που κι ο Προμηθέας ακόμη αγνοούσε, για να κατανικηθεί ο φόβος.
Ο αγροίκος που γελάει δεν νοιάζεται τη στιγμή εκείνη αν πεθάνει:
αργότερα όμως, όταν πάψει η ελευθεριότητά του,
η λειτουργία τού επιβάλλει και πάλι, σύμφωνα με το θείο σχέδιο,
το φόβο του θανάτου.
Και απ' αυτό το βιβλίο θα μπορούσε να γεννηθεί η νέα και καταστροφική επιδίωξη
να καταστραφεί ο θάνατος με την απελευθέρωση από τον φόβο.
Και τι θα 'μασταν, εμείς τα πλάσματα τα αμαρτωλά, χωρίς τον φόβο,
το πιο συνετό και στοργικό ίσως από τα θεία δώρα;
Για αιώνες οι δάσκαλοι και οι πατέρες ανέδιδαν μυροβόλες ουσίες ιερής σοφίας
για να φέρουν τη λύτρωση, με τη σκέψη των υψηλών πραγμάτων,
από την αθλιότητα και τον πειρασμό των ποταπών πραγμάτων.
Και το βιβλίο αυτό, δικαιώνοντας την κωμωδία,
τη σάτιρα και τη μιμική ως θαυματουργά ιάματα,
που φέρνουν την κάθαρση των παθών με την αναπαράσταση του ελαττώματος,
της ατέλειας, της αδυναμίας,
θα παρακινούσε τους ψευτοσοφούς
σε μια προσπάθεια για την υποτίμηση του υψηλού (σε μια διαβολική αναστροφή)
με την αποδοχή του ποταπού.
Από το βιβλίο αυτό θα γεννιόταν η σκέψη ότι ο άνθρωπος
μπορεί να απαιτήσει στον κόσμο αυτό
(όπως πρότεινε ο Βάκων σου στο θέμα της φυσικής μαγείας)
την αφθονία της χώρας των ονείρων.
Όμως αυτό είναι που δεν πρέπει και δεν μπορούμε να δεχτούμε.
Κοίτα τους νεαρούς καλογήρους που αποχαλινώνονται
με τη γελοία παρωδία της Coena Cypriani.
Τι διαβολική παραμόρφωση της Αγίας Γραφής!
Κι όμως, όταν το κάνουν ξέρουν ότι είναι κακό.
Την ημέρα όμως που ο λόγος του Φιλόσοφου θα δικαιώσει τα παιχνίδια των περιθωρίων κάθε ακόλαστης φαντασίας, ω, πραγματικά, τότε αυτό που ήταν
στο περιθώριο θα ξεπηδήσει στο κέντρο, και θα χαθεί κάθε ίχνος του κέντρου.
Ο λαός του Θεού θα μεταμορφωνόταν σε μια σύνοδο τεράτων
που ξέρασαν οι άβυσσοι της terra incognita,
και τότε καρδιά του χριστιανικού βασιλείου θα γινόταν η περιφέρεια της γνωστής γης,
οι Αριμασποί θ΄ ανέβαιναν στον θρόνο του Πέτρου,
οι Βλέμυες στα μοναστήρια,
οι νάνοι με τις χοντρές κοιλιές και τα τεράστια κεφάλια θα φύλαγαν τη βιβλιοθήκη!
Οι δούλοι θα υπαγόρευαν τους νόμους, εμείς (μα κι εσύ επίσης) θα υπακούαμε,
καθώς κάθε νόμος θα είχε καταλυθεί.
Κάποιος Έλληνας φιλόσοφος
(που αποσπάσματά του παραθέτει εδώ ο Αριστοτέλης σου, συνένοχη
και ρυπαρή auctoritas)
είπε ότι η σοβαρότητα των αντιπάλων θα πρέπει να διασκεδάζεται με το γέλιο,
και το γέλιο να αντιπαρατίθεται στη σοβαρότητα.
Η σωφροσύνη των πατέρων μας έχει κάνει την επιλογή της:
αν το γέλιο είναι η τέρψη του όχλου, η ακολασία του όχλου αναχαιτίζεται,
ταπεινώνεται και πειθαναγκάζεται με τη σοβαρότητα.
Και ο όχλος δεν έχει τα εφόδια για να εξευγενίσει το γέλιο του,
έτσι που να το κάνει όπλο κατά της σοβαρότητας των ποιμένων,
που οφείλουν να τον οδηγήσουν στην αιώνια ζωή
και να τον απομακρύνουν από τους πειρασμούς της κοιλιάς,
των γεννητικών οργάνων, της τροφής, των πρόστυχων του επιθυμιών.
Αν όμως μια μέρα κάποιος, ανακινώντας τα λόγια του Φιλοσόφου,
και μιλώντας επομένως σαν φιλόσοφος,
αναγάγει την τέχνη του γέλιου σε επιδέξιο όπλο,
αν η ρητορική της πειθούς αντικατασταθεί από τη ρητορική του χλευασμού,
αν η ρητορεία, που σκοπεύει σε υπομονετική
και σωτήρια δημιουργία εικόνων λύτρωσης,
αντικατασταθεί από την ρητορεία της ανυπόμονης καταστροφής
και της παραμόρφωσης των πιο ιερών και σεβαστών εικόνων –ω!
την ημέρα εκείνη ακόμα κι εσύ και όλη η σοφία σου Γουλιέλμο,
θα έχετε ανατραπεί!»
γιατί μες στη γιορτή των τρελών και ο διάβολος φαίνεται φτωχός και ηλίθιος,
κι επομένως ελέγξιμος.
Αυτό το βιβλίο, όμως, μπορεί να διδάξει
ότι η απελευθέρωση από τον φόβο του διαβόλου είναι σοφία.
Όταν ο αγροίκος γελά, με το κρασί να κελαρύζει στο λαρύγγι του,
νιώθει αφέντης,
γιατί έχει αντιστρέψει τις σχέσεις της εξουσίας:
το βιβλίο αυτό, όμως, μπορεί να διδάξει στους μορφωμένους τα έξυπνα,
και από τη στιγμή εκείνη ένδοξα,
τεχνάσματα με τα οποία θα νομιμοποιήσουν αυτή την αντιστροφή.
Τότε αυτό που στην ενστικτώδη κίνηση του αγροίκου παραμένει,
ακόμα κι ευτυχώς,
λειτουργία της κοιλιάς θα μεταμορφωθεί σε λειτουργία της διανοίας.
Το ότι το γέλιο είναι ίδιον του ανθρώπου είναι σημείο των ορίων μας ως αμαρτωλών.
Όμως από αυτό το βιβλίο πόσες διάνοιες διαβρωμένες σαν τη δική σου
δεν θα αντλήσουν τον έσχατο συλλογισμό ότι το γέλιο είναι σκοπός του ανθρώπου!
Το γέλιο αποσπά για μερικές στιγμές τον αγροίκο από τον φόβο.
Μα ο νόμος επιβάλλεται με το δέος,
του οποίου το αληθινό όνομα είναι «φόβος Θεού».
Και από το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να ξεκινήσει η σπίθα του Εωσφόρου
που θα έβαζε μια νέα φωτιά σ' ολόκληρο τον κόσμο:
και το γέλιο θα διαγραφόταν σαν ένα νέο τέχνασμα,
που κι ο Προμηθέας ακόμη αγνοούσε, για να κατανικηθεί ο φόβος.
Ο αγροίκος που γελάει δεν νοιάζεται τη στιγμή εκείνη αν πεθάνει:
αργότερα όμως, όταν πάψει η ελευθεριότητά του,
η λειτουργία τού επιβάλλει και πάλι, σύμφωνα με το θείο σχέδιο,
το φόβο του θανάτου.
Και απ' αυτό το βιβλίο θα μπορούσε να γεννηθεί η νέα και καταστροφική επιδίωξη
να καταστραφεί ο θάνατος με την απελευθέρωση από τον φόβο.
Και τι θα 'μασταν, εμείς τα πλάσματα τα αμαρτωλά, χωρίς τον φόβο,
το πιο συνετό και στοργικό ίσως από τα θεία δώρα;
Για αιώνες οι δάσκαλοι και οι πατέρες ανέδιδαν μυροβόλες ουσίες ιερής σοφίας
για να φέρουν τη λύτρωση, με τη σκέψη των υψηλών πραγμάτων,
από την αθλιότητα και τον πειρασμό των ποταπών πραγμάτων.
Και το βιβλίο αυτό, δικαιώνοντας την κωμωδία,
τη σάτιρα και τη μιμική ως θαυματουργά ιάματα,
που φέρνουν την κάθαρση των παθών με την αναπαράσταση του ελαττώματος,
της ατέλειας, της αδυναμίας,
θα παρακινούσε τους ψευτοσοφούς
σε μια προσπάθεια για την υποτίμηση του υψηλού (σε μια διαβολική αναστροφή)
με την αποδοχή του ποταπού.
Από το βιβλίο αυτό θα γεννιόταν η σκέψη ότι ο άνθρωπος
μπορεί να απαιτήσει στον κόσμο αυτό
(όπως πρότεινε ο Βάκων σου στο θέμα της φυσικής μαγείας)
την αφθονία της χώρας των ονείρων.
Όμως αυτό είναι που δεν πρέπει και δεν μπορούμε να δεχτούμε.
Κοίτα τους νεαρούς καλογήρους που αποχαλινώνονται
με τη γελοία παρωδία της Coena Cypriani.
Τι διαβολική παραμόρφωση της Αγίας Γραφής!
Κι όμως, όταν το κάνουν ξέρουν ότι είναι κακό.
Την ημέρα όμως που ο λόγος του Φιλόσοφου θα δικαιώσει τα παιχνίδια των περιθωρίων κάθε ακόλαστης φαντασίας, ω, πραγματικά, τότε αυτό που ήταν
στο περιθώριο θα ξεπηδήσει στο κέντρο, και θα χαθεί κάθε ίχνος του κέντρου.
Ο λαός του Θεού θα μεταμορφωνόταν σε μια σύνοδο τεράτων
που ξέρασαν οι άβυσσοι της terra incognita,
και τότε καρδιά του χριστιανικού βασιλείου θα γινόταν η περιφέρεια της γνωστής γης,
οι Αριμασποί θ΄ ανέβαιναν στον θρόνο του Πέτρου,
οι Βλέμυες στα μοναστήρια,
οι νάνοι με τις χοντρές κοιλιές και τα τεράστια κεφάλια θα φύλαγαν τη βιβλιοθήκη!
Οι δούλοι θα υπαγόρευαν τους νόμους, εμείς (μα κι εσύ επίσης) θα υπακούαμε,
καθώς κάθε νόμος θα είχε καταλυθεί.
Κάποιος Έλληνας φιλόσοφος
(που αποσπάσματά του παραθέτει εδώ ο Αριστοτέλης σου, συνένοχη
και ρυπαρή auctoritas)
είπε ότι η σοβαρότητα των αντιπάλων θα πρέπει να διασκεδάζεται με το γέλιο,
και το γέλιο να αντιπαρατίθεται στη σοβαρότητα.
Η σωφροσύνη των πατέρων μας έχει κάνει την επιλογή της:
αν το γέλιο είναι η τέρψη του όχλου, η ακολασία του όχλου αναχαιτίζεται,
ταπεινώνεται και πειθαναγκάζεται με τη σοβαρότητα.
Και ο όχλος δεν έχει τα εφόδια για να εξευγενίσει το γέλιο του,
έτσι που να το κάνει όπλο κατά της σοβαρότητας των ποιμένων,
που οφείλουν να τον οδηγήσουν στην αιώνια ζωή
και να τον απομακρύνουν από τους πειρασμούς της κοιλιάς,
των γεννητικών οργάνων, της τροφής, των πρόστυχων του επιθυμιών.
Αν όμως μια μέρα κάποιος, ανακινώντας τα λόγια του Φιλοσόφου,
και μιλώντας επομένως σαν φιλόσοφος,
αναγάγει την τέχνη του γέλιου σε επιδέξιο όπλο,
αν η ρητορική της πειθούς αντικατασταθεί από τη ρητορική του χλευασμού,
αν η ρητορεία, που σκοπεύει σε υπομονετική
και σωτήρια δημιουργία εικόνων λύτρωσης,
αντικατασταθεί από την ρητορεία της ανυπόμονης καταστροφής
και της παραμόρφωσης των πιο ιερών και σεβαστών εικόνων –ω!
την ημέρα εκείνη ακόμα κι εσύ και όλη η σοφία σου Γουλιέλμο,
θα έχετε ανατραπεί!»
Απόσπασμα, Το γέλιο από "Το Όνομα του Ρόδου"
Το εμβληματικό πρώτο μυθιστόρημα του Ουμπέρτο Έκο που του χάρισε το εισιτήριο για το πάνθεο των κορυφαίων διανοητών της λογοτεχνίας.
Θες να κάνεις φιλοσοφία; Γράψε ένα μυθιστόρημα.
Η προτροπή ανήκει στον Αλμπέρ Καμύ και φαίνεται ότι ακριβώς αυτήν αποφάσισε να ακολουθήσει ο Ουμπέρτο Έκο όταν, πριν από σαράντα χρόνια, ήδη καθιερωμένος ως ακαδημαϊκός, στοχαστής και δοκιμιογράφος, έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο χώρο της μυθοπλασίας με Το Όνομα του Ρόδου.
Έργο συγκεντρωτικό και φυγόκεντρο, καμωμένο από μια ετερόκλητη πρώτη ύλη που η εύθυμη μαεστρία του Έκο καταφέρνει να συναρμόσει δημιουργικά, Το Όνομα του Ρόδου εξακολουθεί να μας σαγηνεύει, ακριβώς εξαιτίας αυτής της απροσδιόριστης μορφής που του επιτρέπει να διατελεί στα όρια ανάμεσα στο μυστηριώδες και το αυτονόητο, το αποκρυμμένο και το προφανές, το περιπετειώδες και το αφηρημένο ή το ιδεολογικό.
Ελλειπτικό επειδή είναι σωρευτικό ιδιαίτερων ιστορικών -και όχι μόνο- γνώσεων και πληροφοριών, γκρίζο επειδή είναι πλήρες χρωμάτων και ενός απρόσμενου διακόσμου, ανεπίκαιρο και διαχρονικό επειδή εγκαθίσταται σε χρονικές τομές και εγγράφει την αστυνομική, καταιγιστική του πλοκή μέσα στην Ιστορία, το πρώτο μυθιστόρημα του Έκο λειτουργεί, πλέον, ως σημείο αναφοράς για την παγκόσμια λογοτεχνία.
Το εμβληματικό πρώτο μυθιστόρημα του Ουμπέρτο Έκο που του χάρισε το εισιτήριο για το πάνθεο των κορυφαίων διανοητών της λογοτεχνίας.
Θες να κάνεις φιλοσοφία; Γράψε ένα μυθιστόρημα.
Η προτροπή ανήκει στον Αλμπέρ Καμύ και φαίνεται ότι ακριβώς αυτήν αποφάσισε να ακολουθήσει ο Ουμπέρτο Έκο όταν, πριν από σαράντα χρόνια, ήδη καθιερωμένος ως ακαδημαϊκός, στοχαστής και δοκιμιογράφος, έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο χώρο της μυθοπλασίας με Το Όνομα του Ρόδου.
Έργο συγκεντρωτικό και φυγόκεντρο, καμωμένο από μια ετερόκλητη πρώτη ύλη που η εύθυμη μαεστρία του Έκο καταφέρνει να συναρμόσει δημιουργικά, Το Όνομα του Ρόδου εξακολουθεί να μας σαγηνεύει, ακριβώς εξαιτίας αυτής της απροσδιόριστης μορφής που του επιτρέπει να διατελεί στα όρια ανάμεσα στο μυστηριώδες και το αυτονόητο, το αποκρυμμένο και το προφανές, το περιπετειώδες και το αφηρημένο ή το ιδεολογικό.
Ελλειπτικό επειδή είναι σωρευτικό ιδιαίτερων ιστορικών -και όχι μόνο- γνώσεων και πληροφοριών, γκρίζο επειδή είναι πλήρες χρωμάτων και ενός απρόσμενου διακόσμου, ανεπίκαιρο και διαχρονικό επειδή εγκαθίσταται σε χρονικές τομές και εγγράφει την αστυνομική, καταιγιστική του πλοκή μέσα στην Ιστορία, το πρώτο μυθιστόρημα του Έκο λειτουργεί, πλέον, ως σημείο αναφοράς για την παγκόσμια λογοτεχνία.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου