" Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974 ", Βασίλης Ραφαηλίδης, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου.

«Οι πιο ισχυρές, και από οικονομικής και από πολιτικής απόψεως οικογένειες, που υπήρχαν στην Ελλάδα και πριν και κατά και μετά την Επανάσταση, 

ήταν αυτές των Αρβανιτών Κουντουριωτών και Μιαούληδων της Ύδρας. 

Ο Λάζαρος Κουντουριώτης, πανίσχυρος εφοπλιστής διέθεσε 

τα ¾ της περιουσίας του υπέρ του αγώνα και έγινε αυτομάτως ήρωας 

χωρίς να κάνει τίποτα άλλο. 

Όμως το ¼ που κράτησε για τον εαυτό του ήταν τόσο μεγάλο σε απόλυτους αριθμούς, που έφτανε και περίσσευε για να ελέγχει τα πράγματα στην Ελλάδα, μετά την Επανάσταση.
.
Αν ο Λάζαρος ήταν ο οικονομικός εγκέφαλος της οικογένειας, 

ο μικρότερος αδερφός του Γεώργιος ήταν ο πολιτικός εγκέφαλος. 

Πήρε μέρος σ’ όλα τα πολιτικά συμβούλια και διαβούλια στη διάρκεια της Επανάστασης και μετά απ’ αυτήν, και κατέλαβε πάρα πολύ σημαντικά πολιτικά αξιώματα. 

Έτσι, οι Αρβανίτες Κουντουριώτηδες ήλεγχαν την κατάσταση απ’ όλες τις μεριές, και ονειρεύονταν τους εαυτούς τους μετά την Επανάσταση άρχοντες, 

όχι μόνο της μικρής Ύδρας αλλά ολόκληρης της Ελλάδας.
.
Ο επίσης Υδραίος και ομοίως Αρβανίτης, Ανδρέας Μιαούλης ήταν κι αυτός εφοπλιστής πριν την Επανάσταση, κι αυτός μπήκε λίγο ζορισμένα στην Επανάσταση, αλλά όταν μπήκε κι ανέλαβε αρχηγός του ελληνικού στόλου 

έκανε πράγματα εκπληχτικά, αυτός ο ριψοκίνδυνος ναυτικός, που το πραγματικό του όνομα ήταν Βώκος. 

Το Μιαούλης είναι παρατσούκλι, προερχόμενο απ’ το τουρκικό εμπορικό πλοίο «Μιαούλ» που αγόρασε απ’ τους Τούρκους. 

Σημειώστε πως ο Μιαούλης ήξερε καλά τις πειρατικές μεθόδους δράσης, 

κι αυτό τον βοήθησε πολύ στο να γίνει ο θαλάσσιος κακός δαίμων των Τούρκων 

σ’ όλη τη διάρκεια της Επανάστασης.
.
Οι δυο υδραίικες οικογένειες, όπως ήταν φυσικό, δεν είδαν με καλό μάτι 

τον ερχομό του «ξένου» Καποδίστρια στην Ελλάδα. 

Τους χαλούσε τα σχέδια για απόλυτη κυριαρχία. 

Κι ήταν αυτοί που οργάνωσαν την αντιπολίτευση κατά του Κυβερνήτη. 

Έτσι μετά τις εκλογές του 1829 και το χρίσμα που πήρε ο Καποδίστριας ως λαϊκός πλέον ηγέτης, κηρύσσουν την ανυπακοή στην κυβέρνηση του Καποδίστρια 

και στην πραγματικότητα ανακηρύσσουν την Ύδρα αυτόνομο και ανεξάρτητο κράτος. 

Πιο σωστά, πρωτεύουσα μιας άλλης Ελλάδας, όπου τον πρώτο και κύριο ρόλο 

θα παίζουν τα πλούσια νησιά του Αιγαίου, που όλα δηλώνουν υπακοή στους Κουντουριώτηδες της Ύδρας.

.
Η ανταρσία της Ύδρας κατά του Καποδίστρια επισημοποιείται με μια ψευτοκυβέρνηση που σχηματίζει εκεί ο Κουντουριώτης. 

Ο Καποδίστριας τραβάει τα μαλλιά του και δίνει εντολή στον Κανάρη να ετοιμάζει τον αγκυροβολημένο στον Πόρο ελληνικό στόλο να πάει να αποκλείσει την Ύδρα. Όμως, ο Κουντουριώτης μαθαίνει τι του ετοιμάζει ο Καποδίστριας και στέλνει τον Μιαούλη στον Πόρο να καταλάβει τον ελληνικό στόλο και να τον φέρει στο «ανεξάρτητο» κράτος της Ύδρας.
Πράγματι ο Μιαούλης με μια πειρατική ενέργεια, από κείνες που μόνο αυτός ήξερε να οργανώνει προκειμένου να γίνει πλούσιος πολύ πριν ξεσπάσει η ελληνική επανάσταση, καταλαμβάνει τον στόλο, καταλαμβάνει και το φρούριο του Πόρου. Και συλλαμβάνει αιχμάλωτο τον δύστυχο Κανάρη, τον μέχρι πριν από λίγο συμπολεμιστή του.

.
Ο Καποδίστριας αφρίζει και αποφασίζει να ανακαταλάβει τον ναύσταθμο του Πόρου. 

Προς τούτο, ζητά τη βοήθεια των πρεσβευτών της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας. 

Ο Άγγλος και ο Γάλλος του την αρνούνται. 

Θεωρούν καλά καμωμένα τα όσα έγιναν και εκδηλώνονται απροσχημάτιστα 

κατά του Καποδίστρια, που ξέρει πια ότι το τέλος του φτάνει. 

Αγωνίζεται ωστόσο κατά των επιδρομέων Υδραίων που πολιορκούν 

τα ελληνικά πλοία μέσα στο ναύσταθμο και μπλοκάρει όλα τα πολεμικά μαζί και τα εμπορικά.
Ζητάει απ’ τον Μιαούλη να φύγει ήσυχα για την πατρίδα του την Ύδρα 

χωρίς να πάθει τίποτα, αλλά ο γενναίος Υδραίος γίνεται θηρίο 

έτσι που είναι εγκλωβισμένος απ’ τον εμπορικό στόλο, 

και πυρπολεί τη μεγάλη φραγάτα «Ελλάς». 

Σημαδιακό το όνομα του πλοίου. 

Η πυρπόληση του «Ελλάς» απ’ τον Έλληνα, συμβαίνει την 1η Αυγούστου 1831, ημέρα κατά την οποία καταλαβαίνει κάθε νοήμων της εποχής, 

πως είναι αδύνατο να υπάρξει ελληνικό κράτος.
.
Το πείραμα Καποδίστρια απέτυχε γιατί οι Έλληνες δε θέλουν να έχουν κράτος. Ούτε σήμερα θέλουν να έχουν κράτος. 

Η σημερινή Ελλάδα είναι γεμάτη Υδραίους και Μιαούληδες.
Το πυρ απ’ τη φρεγάτα «Ελλάς» μεταδίδεται και στην κορβέτα «Ύδρα». 

Δεύτερος συμβολισμός: ο Μιαούλης δεν έκαψε μόνο την Ελλάδα 

αλλά και την την πατρίδα του την Ύδρα.
Και ενώ οι φλόγες καταυγάζουν τον άσχετο προς όλη αυτή τη βαρβαρότητα ελληνικό ουρανό, ο Μιαούλης τρυπώνει μέσα απ’ τις φλόγες 

και τελικά βρίσκεται ασφαλής στο πειρατικό του καταφύγιο, την Ύδρα.
Προσοχή όμως. 

Φεύγει μόνο όταν διαπιστώνει πως δεν μπορεί να κάψει όλα τα πλοία, 

όπως ήταν η πρόθεσή του, γιατί στο μεταξύ ο Κανάρης, 

που ήταν αιχμάλωτός του, όπως είπαμε, ελευθερώνεται, 

ανακαταλαμβάνει όσα πλοία δεν είχε κάψει ο Μιαούλης 

και τα σώζει απ’ τον επιδρομέα Υδραίο. 

Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν…

Το περιστατικό δε θα το βρείτε στα σχολικά εγχειρίδια ιστορίας, για ευνόητους λογοκριτικούς λόγους.»

Οι λαοί δεν έχουν μόνο ήρωες, έχουν και καθάρματα. 

Στην ιστορία ενός τόπου ανήκουν και τα καθάρματα, 

που κι αυτά γράφουν ιστορία. 

Εν πάση περιπτώσει, η ιστορία ενός τόπου 

δεν είναι μόνο μια σειρά από θετικά γεγονότα. 

Άλλωστε, σε μια διαλεκτική αντίληψη των πραγμάτων, 

αν δεν υπήρχε άρνηση δεν θα υπήρχε ούτε κατάφαση. 

Τούτη η συνοπτική ιστορία της Ελλάδας από το 1830 μέχρι το 1974, 

που γράφηκε για να είναι κατ' αρχήν ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, 

επιμένει περισσότερο στα αρνητικά παρά στα θετικά γεγονότα της ιστορίας μας. Δίνει δηλαδή μεγαλύτερη σημασία στους προδότες, 

τους δοσίλογους όλων των περιόδων και τους πατριδοκάπηλους 

που δεν έλειψαν ποτέ, παρά σ' αυτούς που νοιάστηκαν ειλικρινά 

για τούτον τον δύσμοιρο τόπο, 

που συνεχίζει να υποφέρει από έλλειψη ιστορικής ειλικρίνειας. 

Οι ρήτορες των δύο εθνικών επετείων, που είναι δύο ίσως γιατί 

μία δεν φτάνει για να καταλάβουμε πως είμαστε Έλληνες, 

δεν θα βρουν τίποτα χρήσιμο γι' αυτούς σε τούτο το βιβλίο. 

Οι δάσκαλοι όμως θα μπορούσαν κάλλιστα να το χρησιμοποιήσουν 

σαν βοήθημα αλλά και σαν συμπλήρωμα 

στις επισήμως λογοκριμένες σχολικές ιστορίες, 

που στοχεύουν μάλλον στην αποβλάκωση παρά στην εγρήγορση 

των Ελληνοπαίδων, που όντας βουτηγμένα από τρυφερής ηλικίας 

στο θεσμοθετημένο ιστορικό ψέμα θα ήταν παράλογο να περιμένει κανείς 

να γίνουν κάποτε υπεύθυνοι και έντιμοι πολίτες ενός κράτους γεμάτου απατεώνες. 

Αυτό το βιβλίο αγαπάει την Ελλάδα. 

Και γι' αυτό δεν την κολακεύει. 

Λέει τα σύκα σύκα και τους προδότες προδότες και όχι εθνικούς ήρωες. 

Θα μπορούσε να έχει τίτλο "Αρνητική Ιστορία της Νέας Ελλάδας", 

αν η άρνηση δεν ήταν αναγκαία για την κατάφαση. 

Συνεπώς, αυτό το βιβλίο στοχεύει την κατάφαση μέσα από την άρνηση, 

κατά την προτροπή του Τέοντορ Αντόρνο.