" Οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος ", Μενέλαος Λουντέμης, Εκδόσεις Πατάκη.

" Μου ‘ρχεται να μπήξω ένα "κατηγορώ" και δεν ξέρω τι να κατηγορήσω; 

Το χρήμα που αγοράζει ή τη ζωή που αγοράζεται; Μια φορά κι έναν καιρό, κ. Ραματά, υπήρχε και η τύχη,  κι ήταν καλόβολη η καημένη τότε. 

Άμα δεν είχαμε χρήματα για να θρέψουμε τον εαυτό μας, τον θρέφαμε με όνειρα. 

Και τα όνειρα ήταν χορταστικά. 

Τώρα όμως οι καιροί κείνοι πέρασαν, η τύχη μας γύρισε την πλάτη, και τα όνειρα δεν έχουν πια βιταμίνες…"

" Αγαπητέ μου φίλε, αλίμονο στον άνθρωπο που δεν απότυχε ποτέ. 

Κλάψ’ τον! 

Πάρε όλα τα έργα. Δίπλα στα πολύ μεγάλα υπάρχουν τα μικρά. 

Μια μεγάλη αποτυχία φέρνει μια μεγαλύτερη επιτυχία. 

Ποτέ όμως η μεγάλη επιτυχία δε φέρνει μια μεγαλύτερη. 

Άμα πετύχαινε ο άνθρωπος στην πρώτη εξόρμηση, δε θα ‘κανε δεύτερη. 

Η δόξα είναι μια κορυφή, που για να την ανεβείς πρέπει πρώτα να κατεβείς."

" Τι να πω; 

Η συφορά μου είναι ότι εγώ δεν είμαι πια μουσκάρι. 

Έχω μάτια. Και βλέπω. 

Και  καίγουμαι γιατί δεν μπορώ τίποτα να κάνω. Βλέπω και τους άλλους ν’ αφανίζονται’ και καίγομαι και γι’ αυτούς, γιατί και γι’ αυτούς τίποτα δεν μπορώ να κάνω. 

Κι ούτε να κλωτσήσω μπορώ. 

Μα ούτε ξέρω ποιον… 

Ένα πράμα δε θέλει συζήτηση, πως η ζωή είναι ξηλωμένη και πρέπει να τη βάλουμε σε καινούργια αχνάρια, πάλιωσε η μόδα της, πώς το λένε; 

Θέλει άλλαγμα. Αυτό το βλέπουνε και τα κοτόπουλα. Πρέπει να τη φέρουμε καπάκι, δε θέλει ρώτημα, να την αναποδογυρίσουμε, να βγει απάνω το καινούργιο φύτρο."

" Γέρασα, τα μάτια μου βλέπουνε θαμπά. 

Τη ζωή τη ζαλικώθηκα στην πλάτη μου πια όλη και δεν μπορώ να τη δω. 

Ποιος μπόρεσε να δει τη ραχοκοκαλιά του; 

Η ζωή που έχω να ζήσω ακόμα είναι μια πιθαμή. Πώς ν’ αλλάξω τους  άλλους; 

Εγώ δεν προκάνω ν’ αλλάξω ούτε πουκάμισο. 

Εσείς όμως παιδιά μου δε φτάσατε ούτε στα μισά του δρόμου. 

Ύστερα είναι και τίμια η καρδιά σας. 

Μοιράστε τη σαν μεταλαβιά σ’ όλους. 

Κι έναν άνθρωπο ακόμα να βάλεις στον τίμιο δρόμο είναι σα να βαδίζεις στο δρόμο αυτό ο ίδιος. 

Κέρδισε έναν και δεν θα χαθείς γιατί και να φύγεις εσύ, οι τίμιοι δε θα λιγοστέψουνε…"

" Αν θέλετε το έργο σας να ζήσει μαζί με σας και πέρα από σας, πρέπει να το χτίσετε με γνήσια υλικά και μέσα στο χώρο των ανθρώπων.  

Ο αληθινός συγγραφέας δε δίνει απλώς τα προϊόντα της πένας του (προϊόν της πένας είναι και το σκέτο μελάνι), αλλά βοηθάει τη ζωή να γίνει πιο φιλόστοργη με τους ανθρώπους. 

Κυνηγά την κακία και την αμάθεια. 

Στιγματίζει τη σκληρότητα και την αδικία. 

Και ρίχνει φως στο δρόμο των ανθρώπων. 

Φως, και λουλούδια, και μάθηση. 

Μα όλα αυτά πρέπει να τα κάνει πρώτα δικά του. 

Τα βιβλία είναι τόμοι από φωτεινές δέσμες, τόμοι από παράπονα, από θυμούς και γέλια. 

Δηλαδή τόμοι από αληθινές εξομολογήσεις… Όποιος συγγραφέας δεν εξομολογείται, ψεύδεται."

Από το βιβλίο του Μενέλαου Λουντέμη

 " Οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος ".