" Έτσι τον έμαθα και τον έρωτα.
Έμαθα, πως είναι μεγαλύτερος απ’ τον άνθρωπο, είναι λοιπόν, ακατόρθωτος.
Μια φαντασία για κάποιον καιρό και καταλαγιάζει, σκορπίζεται.
Και πρέπει, λέω, να ’ναι πολύ σπάνιο πράμα - της τύχης ολότελα - τα δυο πλάσματα να μπορούν να μείνουν ενωμένα, έτσι που τα θέλαμε εμείς.
Ο συμβιβασμός που μπορούν να κάνουν -ορίστε, τον έκανα εγώ - δεν είναι για να σώσουν τον έρωτα, είναι για να τον ξεφύγουν, να παραιτηθούν απ’ αυτόν.
Και πάλι δεν σώζεται τίποτα.
Άλλοι μένουνε παραιτημένοι, μαζί και χωρίς τον έρωτα.
Οι άλλοι χωρίζουν -να μην τον προδώσουν.
Κ' έτσι κι αλλιώς η πίκρα πάντα μένει.
Για πάντα.
Δεν είναι που λείπει τ' αγαπημένο πρόσωπο, αυτό που φάνηκε πως είταν ο έρωτας.
Είναι για την γνωριμιά του ακατόρθωτου.
Γι’ αυτή την αίσθηση του άφθαστου που έχω και εγώ.
Η Έρικα και κείνα τα τραίνα τα μισητά μου που δεν πάνε πουθενά, γίναν ένα πράμα.
Είναι ο μεγάλος, ο άπιαστος κόσμος -που δεν υπάρχει.
Η φαντασία μας τον άγγιξε μια στιγμή με τον έρωτα.
Μια στιγμή μονάχα -και χάθηκε. "
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου