Ο Γιώργος (Γιώργης) Πέτικας (Χίος, 1890 - Κωνσταντινούπολη, 1948)
ήταν Έλληνας φυγόδικος, ο οποίος έμεινε γνωστός για το έγκλημα πάθους
που διέπραξε στη βόρεια Χίο τον Φεβρουάριο του 1915.
Το βράδυ της 22ας Φεβρουαρίου 1915 στο χωριό Αμάδες σκότωσε με μαχαίρι τον αδελφικό του φίλο Γιάννη Λοΐζο για τα μάτια μιας γυναίκας.
Από εκείνη τη νύχτα ξεκίνησε η περιπέτειά του, καθώς βγήκε στο βουνό για να αποφύγει τη σύλληψη και έγινε ο μεγαλύτερος φυγόδικος στην ιστορία της Χίου.
Από το 1915 μέχρι και το 1919 κρυβόταν στις σπηλιές του Πελιναίου όρους, καταδιωκόμενος τον περισσότερο καιρό από την ελληνική χωροφυλακή, διαπράττοντας το διάστημα αυτό και δεύτερο φόνο εναντίον χωροφύλακα σε συμπλοκή κατά τη διάρκεια επιχείρησης σύλληψής του.
Παραδόθηκε τελικά το 1920, καταδικάστηκε σε θάνατο, δραπέτευσε όμως στη Σμύρνη, συνελήφθη εκ νέου στα μέσα της δεκαετίας του '30 στην Κωνσταντινούπολη και τελικά αποφυλακίστηκε λαμβάνοντας χάρη από τον βασιλιά έπειτα από τέσσερα χρόνια φυλάκισης.
Απεβίωσε το 1948 από εγκεφαλικό, εύπορος αστός, οικογενειάρχης και κοινωνικά καταξιωμένος. Ακόμη μέχρι σήμερα σε πολλά χωριά της Χίου κυριαρχεί το προσωνύμιο "Πέτικας" για νεαρούς κυρίως, μα ατίθασους κατοίκους.
Το βράδυ της 22ας Φεβρουαρίου 1915 στο χωριό Αμάδες σκότωσε με μαχαίρι τον αδελφικό του φίλο Γιάννη Λοΐζο για τα μάτια μιας γυναίκας.
Από εκείνη τη νύχτα ξεκίνησε η περιπέτειά του, καθώς βγήκε στο βουνό για να αποφύγει τη σύλληψη και έγινε ο μεγαλύτερος φυγόδικος στην ιστορία της Χίου.
Από το 1915 μέχρι και το 1919 κρυβόταν στις σπηλιές του Πελιναίου όρους, καταδιωκόμενος τον περισσότερο καιρό από την ελληνική χωροφυλακή, διαπράττοντας το διάστημα αυτό και δεύτερο φόνο εναντίον χωροφύλακα σε συμπλοκή κατά τη διάρκεια επιχείρησης σύλληψής του.
Παραδόθηκε τελικά το 1920, καταδικάστηκε σε θάνατο, δραπέτευσε όμως στη Σμύρνη, συνελήφθη εκ νέου στα μέσα της δεκαετίας του '30 στην Κωνσταντινούπολη και τελικά αποφυλακίστηκε λαμβάνοντας χάρη από τον βασιλιά έπειτα από τέσσερα χρόνια φυλάκισης.
Απεβίωσε το 1948 από εγκεφαλικό, εύπορος αστός, οικογενειάρχης και κοινωνικά καταξιωμένος. Ακόμη μέχρι σήμερα σε πολλά χωριά της Χίου κυριαρχεί το προσωνύμιο "Πέτικας" για νεαρούς κυρίως, μα ατίθασους κατοίκους.
Το όνομά του παραμένει ακόμη και σήμερα "ζωντανό" στον λαό της Χίου
("το φτερωτό Πετικάι" του χιώτικου δίστιχου από τη δεκαετία του '20),
καθώς κατά τη διάρκεια της καταδίωξης του στα χιώτικα βουνά, χωρικοί,
τσοπάνηδες, ναυτικοί και ψαράδες, ιερείς, ακόμα και εφοπλιστές των
Καρδαμύλων τον προστάτευσαν από τη σύλληψη παρέχοντας του τροφή,
ρουχισμό, ακόμη και καταφύγιο, μετατρέποντας τον σε "λαϊκό ήρωα" της
εποχής, ενάντια στην τότε Ελλαδική κρατική εξουσία.
Εκτός από τις καταδιώξεις του ίδιου, η χωροφυλακή προέβη και σε εκτοπίσεις της οικογένειάς του (μετανάστευσε σύσσωμη στη Σύρο), αλλά και όσων υπήρχαν υποψίες ότι τον περιθάλπουν και τον βοηθούν.
Χαρακτηριστικό γεγονός υπήρξε όταν σε κρίσιμο σημείο της καταδίωξής του, σύσσωμοι οι κάτοικοι του χωριού Βίκι τον προστάτευσαν, με αποτέλεσμα να οργανωθεί έφοδος από απόσπασμα 37 χωροφυλάκων και να συλλάβουν όλους τους κατοίκους του χωριού!
Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης στο βιβλίο του, ("Ανάμισης Ντενεκές", Εκδόσεις "Εστία"), διηγείται την ιστορία του Γιώργη Πέτικα. Ο τίτλος του βιβλίου προέρχεται από το κρησφύγετο του, μια σπηλιά του Πελιναίου όρους, η οποία διατηρεί ακόμη και σήμερα την ονομασία αυτή. "Ανάμισης ντενεκές" ήταν το συνθηματικό των φίλων του Πέτικα όταν πλησίαζαν στη σπηλιά ώστε να τους ξεχωρίζει από τα αποσπάσματα των χωροφυλάκων που τον καταδίωκαν.
Εκτός από τις καταδιώξεις του ίδιου, η χωροφυλακή προέβη και σε εκτοπίσεις της οικογένειάς του (μετανάστευσε σύσσωμη στη Σύρο), αλλά και όσων υπήρχαν υποψίες ότι τον περιθάλπουν και τον βοηθούν.
Χαρακτηριστικό γεγονός υπήρξε όταν σε κρίσιμο σημείο της καταδίωξής του, σύσσωμοι οι κάτοικοι του χωριού Βίκι τον προστάτευσαν, με αποτέλεσμα να οργανωθεί έφοδος από απόσπασμα 37 χωροφυλάκων και να συλλάβουν όλους τους κατοίκους του χωριού!
Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης στο βιβλίο του, ("Ανάμισης Ντενεκές", Εκδόσεις "Εστία"), διηγείται την ιστορία του Γιώργη Πέτικα. Ο τίτλος του βιβλίου προέρχεται από το κρησφύγετο του, μια σπηλιά του Πελιναίου όρους, η οποία διατηρεί ακόμη και σήμερα την ονομασία αυτή. "Ανάμισης ντενεκές" ήταν το συνθηματικό των φίλων του Πέτικα όταν πλησίαζαν στη σπηλιά ώστε να τους ξεχωρίζει από τα αποσπάσματα των χωροφυλάκων που τον καταδίωκαν.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου