Ψήνομαι στον πυρετό, και μεσ'στη παραίσθηση που μου δίνει free of charge ο ιός,
πιστεύω ότι είμαι στο παλίο μας σπίτι, στο σαλόνι, με το πόδι κουνάω το παιδικό καρότσι που μέσα είναι ο Groucho Marx και κλαίει, (αλήθεια!με μουστάκι και πούρο, αλλά,...πως να το πω,...μικρότερος!), από τη κουζίνα ακούγεται η μαμά μου που τραγουδάει
"Απόψε φίλα με να με χορτάσεις αύριο φεύγω και θα με χάσεις"
και πάνω στο τραπέζι είναι τρία βιβλία που ΠΡΈΠΕΙ να διαβάσω ΑΜΈΣΩΣ!
("το αίμα νερό",Haris Vlavianos,"ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ",Auguste Corteau
, και το "Νίκη",Χ.Α. Χωμενίδης, και τα τρία από τις εκδόσεις Πατάκη)
...μεσ'στη παραζάλη προσπαθώ να κρατηθώ από μια λογική σκέψη, ότι στις δύσκολες στιγμές "το είναι" μας ψάχνει τη μάνα μας!...
Τρεις συγγραφείς, γνωστοί στους βιβλιόφιλους, γράφουν (και οι τρεις,ο καθείς ξεχωριστά) ένα βιβλίο για την μητέρα τους, και οι τρεις στον ίδιο Εκδότη: Πατάκης.(αυτό το γεγονός έχει ένα σημειολογικό ενδιαφέρον!...)
Πρώτος (στη σειρά έκδοσης) ο Αύγουστος Κορτώ, αναπτύσει σε 250 περίπου σελίδες την ιστορία της μητέρας του, κρατάει σταθερό το ενδιαφέρον του αναγνώστη με έναν καλό "ρυθμό", παίζει με το "αρχή-μέση-τέλος" της διήγησης, και ελαφραίνει το κείμενο (που έχει "βαρύνει" από τις πρώτες σελίδες με τον πόνο του γιού που βρίσκει νεκρή τη μάνα του), με λέξεις-εκφράσεις, -ας πούμε- λαϊκές, χωρίς όμως να θυσιάζει τη σωστή σύνταξη για χάρη κάποιας πιό...ποιητικής γραφής.
Ο Χάρης Βλαβιανός στο πρώτο του μυθιστόρημα, κάνει αυτό που ξέρει: Ποίηση. Δεν ακολουθεί μία από τις "βασικές συνταγές" του Μυθιστορήματος, φτιάχνει 45 εικόνες, έτσι που η κάθε μία να δημιουργήσει ένα συναίσθημα, και όλες μαζί, σαν κομμάτια παζλ, να αφήσουν να αισθανθεί ο αναγνώστης "τι θέλει να πει ο Ποιητής". (στην 42 εικόνα: "Όταν την επομένη της κηδείας πήγες με την αδελφή σου στο σπίτι της για να μαζέψετε τα πράγματα της και ν' αποφασίσετε σε ποιούς θα χαρίζατε τι, βρήκες σ' ένα συρτάρι όλα σου τα βιβλία. Ήταν προφανές ότι δεν τα είχε διβάσει ποτέ, ούτε καν φυλλομετρήσει. Λες και είχαν βγει μόλις από το τυπογραφείο")
Ο Χωμενίδης, στη "Νίκη" του, "γρήγορος", πληθωρικός, (με μερικά λάθάκια, π.χ.,γράφει: "Ποτέ μου δεν τους άκουσα/.../Βεβαιώνονταν πρώτα ότι έχω αποκοιμηθει, κλείδωναν έπειτα τη πόρτα της κάμαρας τους, έσβηναν τα φώτα, κι ...", κι μετά αφηγείται λεπτομερέστατα την ερωτική επαφή του ζευγαριού!), περιγράφει την ζωή μέσα σε μία Αριστερή οικογένεια, στην Ελλάδα. Κυνηγητό, Μάχες, Θύματα, Μάχες, προσπάθεια για Επιβίωση, μα πάνω από όλα η προσπάθεια να κρατηθούν οι Ιδέες και τα Ήθη!
Στην ερώτηση, -Αξίζει να τα διαβάσω;
,θα απαντούσα, -Βρήκα και τρία βιβλία κάπως "προσωπικά", ένα είδος στριπτήζ των συγγραφέων...Οπότε, αν ζητάς ένα sneak peek από "τις ζωές των άλλων"...
πιστεύω ότι είμαι στο παλίο μας σπίτι, στο σαλόνι, με το πόδι κουνάω το παιδικό καρότσι που μέσα είναι ο Groucho Marx και κλαίει, (αλήθεια!με μουστάκι και πούρο, αλλά,...πως να το πω,...μικρότερος!), από τη κουζίνα ακούγεται η μαμά μου που τραγουδάει
"Απόψε φίλα με να με χορτάσεις αύριο φεύγω και θα με χάσεις"
και πάνω στο τραπέζι είναι τρία βιβλία που ΠΡΈΠΕΙ να διαβάσω ΑΜΈΣΩΣ!
("το αίμα νερό",Haris Vlavianos,"ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ",Auguste Corteau
, και το "Νίκη",Χ.Α. Χωμενίδης, και τα τρία από τις εκδόσεις Πατάκη)
...μεσ'στη παραζάλη προσπαθώ να κρατηθώ από μια λογική σκέψη, ότι στις δύσκολες στιγμές "το είναι" μας ψάχνει τη μάνα μας!...
Τρεις συγγραφείς, γνωστοί στους βιβλιόφιλους, γράφουν (και οι τρεις,ο καθείς ξεχωριστά) ένα βιβλίο για την μητέρα τους, και οι τρεις στον ίδιο Εκδότη: Πατάκης.(αυτό το γεγονός έχει ένα σημειολογικό ενδιαφέρον!...)
Πρώτος (στη σειρά έκδοσης) ο Αύγουστος Κορτώ, αναπτύσει σε 250 περίπου σελίδες την ιστορία της μητέρας του, κρατάει σταθερό το ενδιαφέρον του αναγνώστη με έναν καλό "ρυθμό", παίζει με το "αρχή-μέση-τέλος" της διήγησης, και ελαφραίνει το κείμενο (που έχει "βαρύνει" από τις πρώτες σελίδες με τον πόνο του γιού που βρίσκει νεκρή τη μάνα του), με λέξεις-εκφράσεις, -ας πούμε- λαϊκές, χωρίς όμως να θυσιάζει τη σωστή σύνταξη για χάρη κάποιας πιό...ποιητικής γραφής.
Ο Χάρης Βλαβιανός στο πρώτο του μυθιστόρημα, κάνει αυτό που ξέρει: Ποίηση. Δεν ακολουθεί μία από τις "βασικές συνταγές" του Μυθιστορήματος, φτιάχνει 45 εικόνες, έτσι που η κάθε μία να δημιουργήσει ένα συναίσθημα, και όλες μαζί, σαν κομμάτια παζλ, να αφήσουν να αισθανθεί ο αναγνώστης "τι θέλει να πει ο Ποιητής". (στην 42 εικόνα: "Όταν την επομένη της κηδείας πήγες με την αδελφή σου στο σπίτι της για να μαζέψετε τα πράγματα της και ν' αποφασίσετε σε ποιούς θα χαρίζατε τι, βρήκες σ' ένα συρτάρι όλα σου τα βιβλία. Ήταν προφανές ότι δεν τα είχε διβάσει ποτέ, ούτε καν φυλλομετρήσει. Λες και είχαν βγει μόλις από το τυπογραφείο")
Ο Χωμενίδης, στη "Νίκη" του, "γρήγορος", πληθωρικός, (με μερικά λάθάκια, π.χ.,γράφει: "Ποτέ μου δεν τους άκουσα/.../Βεβαιώνονταν πρώτα ότι έχω αποκοιμηθει, κλείδωναν έπειτα τη πόρτα της κάμαρας τους, έσβηναν τα φώτα, κι ...", κι μετά αφηγείται λεπτομερέστατα την ερωτική επαφή του ζευγαριού!), περιγράφει την ζωή μέσα σε μία Αριστερή οικογένεια, στην Ελλάδα. Κυνηγητό, Μάχες, Θύματα, Μάχες, προσπάθεια για Επιβίωση, μα πάνω από όλα η προσπάθεια να κρατηθούν οι Ιδέες και τα Ήθη!
Στην ερώτηση, -Αξίζει να τα διαβάσω;
,θα απαντούσα, -Βρήκα και τρία βιβλία κάπως "προσωπικά", ένα είδος στριπτήζ των συγγραφέων...Οπότε, αν ζητάς ένα sneak peek από "τις ζωές των άλλων"...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου